یار

ای یار بیا در پی این صبح دل انگیز

در جام من از شهد لبت قند و شکر ریز

با مقدم تو دختر روئیا یی روحم

بگریخت زمستان و سر آمد غم پاییز

بنشست بهاران به لب پنجره ی دل

تا عشوه ی تو گشت ز سد مژه لبریز

دنبال نگاهت دل شهری به تما شا

افکنده شرر آتش عشقت به همه چیز

لطفی بنما یکسره بر کافی زارت

ز آغوش پر از حسرت ما آ مده مگریز

طلاق

زندگانی را گسسته تار و پود

مرد و زن افتاده بین باتلاق

زوجها نامهربان در حق هم

رفته بالا خاصه آمار طلاق

انعطاف ،و مهربانی با گذشت

جای خود بخشیده بر جنگ و نفاق

روزهای عاشقی افسونگری

ناگهان گردد مبدّل بر فراق

عامل بسیار ظاهر می شود

تا نمایان می شود این احتراق

کافیا دیگر مگو هجران و غم

صبر کن تا اوج گیرد اشتیاق

کافی رودفاریابی